Dag van de verpleging, 12 mei 2022  

Gesprek met initiatiefneemster  van het Verpleeg Collectief; Ada ten Hoor - dag van de verpleging

Wanneer ben je begonnen met de opleiding tot verpleegkundige en wat trok je aan?

Dag van de verpleging: Ik ben begonnen met de opleiding in de jaren 70, toen was er nog geen andere mogelijkheid dan In service de opleiding te volgen. Dat betekende dat je naast studeren meteen aan de slag ging in het ziekenhuis. Je woonde op het complex bij het ziekenhuis en je moest je dan ook aan de regels van het instituut houden. Dat betekende geen bezoek in de avonden en op tijd het licht uit! 

In het begin ben je leerling verpleegkundige en begin je met de mindere klusjes. Dan moest je bijvoorbeeld een hele dag in de wasserette werken of de bedden verschonen. Of een dag in de spoelkeuken werken, dat was misschien nog wel het ergst. Alle potten waar sputum in had gezeten of urinaals werden daar schoongemaakt. Hoe verder je kwam in de opleiding hoe meer handelingen je mocht verrichten. Eerst leerde je ze in theorie en vervolgens kregen we de handelingen in de praktijk. Je moest achter de hoofdverpleegkundige aanlopen en dan liet ze je zien wat er allemaal moest gebeuren. Bijvorbeeld hoe je bedden op moest maken, hoe mensen getild moesten worden en het wassen in bed van bedlegerige clienten. Maar later dus ook het geven van injecties, medicatie toedienen en allerhand voorkomende verpleegtechnische handelingen. Een dag van de verpleging bestond toen nog niet. 

Particuliere thuiszorg - Dag van de verpleging

Op particulier gebied bestond er in de zorg nog erg weinig. Veel gebeurde vanuit de diaconie. Er waren in het begin ook nog geen vergoedingen mogelijk indien je meer zorg thuis wilde. De verzorgingshuizen waren er voor 2015 natuurlijk nog wel. Veel van de zorgvragers die daar vroeger heen gingen blijven nu thuis. Er is dus meer zorg thuis nodig. 

In de jaren 90 ben je zelf gestart met het werken in de particuliere thuiszorg, wat trok je daarin aan?

Nou toen ik weer begon in de zorg heb ik me aangesloten bij een groepje particulier verpleegkundigen. Toen ik zwanger was van mijn eerste zoon ben ik ontslagen bij verpleeghuis de Weerde. Dat ging in die tijd zo, je kreeg geen verlof maar je contract werd gewoon ontbonden als je zwanger was!

Gelukkig werken vrouwen tegenwoordig gewoon door nadat ze moeder zijn geworden. In die tijd waren er dan ook veel herintredende moeders. Zodra de kinderen naar de Middelbare school gingen, hadden deze vrouwen weer meer tijd en wilden dan graag hun oude vak weer oppakken. We hebben in het begin om die reden ook veel bijscholingen voor herintreders georganiseerd. 

In 1989 hebben we het Verpleeg Collectief particuliere thuiszorg opgericht. Ik heb zelf nog een periode meegewerkt in de zorg, maar dat bleek op den duur niet meer te combineren. Bovendien is het moeilijk en voor mensen lastig als je ‘met twee petten op loopt’. Daarnaast bleek ik een talent voor organiseren te hebben. Qua organisatie ontbrak er nog veel aan de zorg thuis, dat hebben we mooi op kunnen zetten toen. Naast de wijkzorg natuurlijk, deze verleenden korte zorgmomenten. Onze particuliere zorg was een aanvulling op de wijkzorg. 

We begonnen klein vanuit huis, maar na 10 jaar besloten we een huis met een aparte kantoorruimte te zoeken en deze vonden we. Maandelijks hielden en houden we evaluaties van de zorg, zodat het gehele zorgteam hetzelfde beleid volgt en natuurlijk ook om met elkaar te overleggen. Moeilijkheden te bespreken, maar ook om elkaar te kunnen blijven ontmoeten en om als team te functioneren is dat sociale aspect erg belangrijk

Het mooie van particuliere thuiszorg vind ik de aandacht die je kunt geven aan zorgvragers, hulpbehoevende mensen. Onze doelgroep is altijd de ouderenzorg geweest, iets wat ik zelf ook altijd het liefst heb gedaan. Ik ging zelf ook graag op bezoek bij oude mensen vroeger als kind al. Ik had de behoefte om hen te helpen dat vond ik fijn om te doen. Ik verloor mijn eigen moeder al erg jong en was op zoek naar geborgenheid en gezelligheid denk ik. Zorgvragers knappen meestal enorm op met name van 24 uurszorg. Ook nu zie ik dat als ik een zorgvrager weer tref nadat we de zorg opgestart hebben en enkele weken zorg verlenen, dat mensen enorm opknappen.
 

Dat komt nog steeds door de aandacht, Rust, Reinheid en Regelmaat.

Deze oude formule werkt nog steeds het beste!

Wat is je het meest bijgebleven?

Nou over het algemeen genomen, de mooie contacten die je opdoet. Soms komt het voor dat we jaren achtereen voor een oudere mogen zorgen. Samen met een vast zorgteam van vertrouwde gezichten hebben we ervoor kunnen zorgen dat mensen tot het laatst toe, hoeveel zorg ook nodig was, thuis hebben kunnen blijven. Vaak op uitrdrukkelijke wens van deze oudere zelf.  Het is wel belangrijk dat de familie daar ook achter staat. Meestal is dat ook zo, maar je maakt weleens anders mee. 

In de particuliere thuiszorg heb je aandacht en tijd voor mensen. Er is tijd om met mensen te wandelen en ergens koffie te drinken, naast de verzorgende en verpleegkundige taken. Vaak zijn mensen ook eenzaam omdat ze bijvoorbeeld hun partner verloren hebben. We dragen dan bij aan het welzijn van mensen. 

Er zijn terminaal zieke ouderen bij ons in zorg gekomen met een levensverwachting van enkele weken die dan toch nog jaren leven in eigen huis. Soms zijn mensen verwaarloosd doordat ze niet goed meer eten of er zelfzorg te kort is, dan zie je dat mensen na enkele weken al opknappen. Je verhoogt echt de kwalitiet van iemands leven. We zijn gewend om ons aan te passen aan iemand levenswijze, we laten mensen in hun waarde. In die zin hebben we overal gewerkt bij oude boeren die nog in hun ouderlijk huis op het platteland wonen tot aan CEO’s van grote firma’s.

Hoe zie je de toekomst?

Er komt een generatie baby boomers aan die , vermoed ik, behoorlijk kritisch kunnen zijn. Er zullen meer handen aan bed nodig zijn want het is een talrijke generatie. Er wordt ook steeds meer gekeken naar alternatieven,  onder andere met behulp van technologie. Als je nog maar weinig hulp nodig hebt kan dat een uitkomst zijn. Hopelijk blijft ook de dag van de verpleging gehandhaaft! 

Maar de handen aan het bed en het menselijk aspect zijn zaken die naar mijn mening altijd essentieel zullen blijven in de particuliere zorg thuis!